مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد            رخ  شطرنج  نبرد  آنچه رخ  زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت            از سمک تا به سهــایش کشش لیـلا برد

من به سر چشمه خورشید نه خود بردم راه            ذرّه ای بــودم و مهــر تو مرا بــالا برد

من خسی بی سرو پایم که به سیل افتادم            او که می رفت مرا هم به دل دریـا برد

جام صهبا به کجا بود مگر دست که بود            که در این بـزم بگردید و دل شیــدا برد

خم ابروی تو بود و کف مینـوی تو بود            که به یک جلوه ز من نام و نشان یک جا برد

خودت آموختیم مهر و خودت سوخـتـیم            با بر افروخته رویی که قرار از ما برد

همه یــاران به ســر راه تو بودیــم ولی            خــم ابـروت مرا دید و ز من یغــما برد

همه دلبــاخته بودیم و هراسان که غمت            همه را پشت سر انـداخت، مرا تنها برد